Boston Maraton

Ik heb de gebeurtenissen in Boston aardig gevolgd.
Het drama heeft mij geraakt. Het heeft mij geraakt omdat er zo veel slachtoffers zijn aan alle kanten.
De doden, de talloze gewonden waarvan een deel door meot zien te leven met een handicap,
de twee jongens die ergens op hun weg een , voor ons, verkeerde afslag genomen hebben.

De ouders van deze twee jongens en andere familieleden voor wie deze gebeurtenissen als donderslag uit heldere hemel kwamen.
Twee jongens uit 1 gezin die dit leed veroorzaken legt ongetwijfeld een niet te vezachten leed over de ouders. De ouders die het niet kunnen geloven en dat begrijp ik best. Zou ik het van mijn kind kunnen of willen geloven, zouik zoveel boosheid en zoveel schade kunnen accepteren als aangericht door mijn kind?

De ene broer dood geschoten de andere broer op de vlucht, let wel ik geloof niet dat vermoedelijke daders van aanslagen vrij te pleiten zijn. Toch kan ik bedenken dat die jongen van 19 in die boot ligt in zijn eigen bloed, ontdekt wordt en gelukkig de ontdekker geen kwaad doet, volledig verward moet zijn en wat al niet meer.

Ik hoop voor ons als wereld dat hij blijft leven en ons kan vertellen wat er mis gegaan is in zijn leven, waar het ontsporen begon. Dit zodat wij er van kunnen leren, zodat wij op een betere manier met onze medemens kunnen omgaan en dat we kunnen leren eerder te signaleren.
Hoe is het toch mogelijk dat twee jonge mannen  iets als dit in Boston beramen en uit voeren?